Wieża Ischl - strzelecka mysia wieża.

w dniu
Niegdyś dumnie wznosiła się ponad drzewostan strzeleckiego parku. Z wysokości jej tarasu widokowego można było podziwiać okoliczną panoramę, szczególnie piękna była w stronę Góry św. Anny. Dziś to prawie zapomniana ruina, gdzieś na krańcu parku, wśród gęsto porośniętego terenu. Wieża Ischl – przez mieszkańców nazywana potocznie Mysią Wieżą. Żeby dziś do niej dotrzeć należy wybrać się na dość długi spacer (ok. 45 min. w jedną stronę) żółtym szlakiem turystycznym, który wyznaczony został w tutejszym parku.

Widok ogólny na wieżę Ischl.
Z lewej widokówka z początków XX wieku (źródło: Gaworski M., Strzelce Opolskie. Miasto i powiat na dawnych pocztówkach). Z prawej stan obecny - lipiec 2013 (zdjęcie zbiory własne).



Strzelecka wieża to kopia wieży „Ischlturm”, która stoi na alpejskiej hali Hoysenrad w pobliżu austriackiej miejscowości Ischl, a wybudowana była przez Margarethe hrabinę Kolovrat – siostrę dawnego właściciela strzeleckiego pałacu Georga von Redern.
Stąd taka, a nie inna jej nazwa. Natomiast nazywana potocznie przez strzelczan mysią wieżą jest z uwagi na skojarzenie z wieżą z legendy o Popielu.
Budowę wieży w parku rozpoczęto z polecenia hrabiego Andrzeja Renarda w lecie 1841 roku. Miała ona być prezentem dla jego małżonki Eufemii. Prace trwały pod czujnym okiem mistrza budowlanego Rocha i zostały zakończone w 1842 roku. Budowę odebrał inspektor budowlany Schmidt. Wieża miała imitować średniowieczny budynek, gdyż w XIX wieku powróciła moda na takie budownictwo.


Widok wieży w czasach swej świetności, widok od strony południowej. Początek XX wieku.
(zbiory własne, z kolekcji Mariusz Lipok)



Wznoszona wieża posiadała cztery kondygnacje. Każde kolejne piętro rozjaśniało wysokie okno w stylu gotyckim. Po stronie zachodniej znajdowała się mała, drewniana wieżyczka, zbudowana w bardzo charakterystycznym stylu pruskim. Właśnie w niej znajdowało się wejście na taras widokowy, który dodatkowo ogrodzony był balustradą ze względów bezpieczeństwa. Z tarasu oprócz pięknych widoków, obserwowano również zwierzynę w trakcie polowań. Wieżyczka wsparta była drewnianymi podporami, których pozostałości dziś można zaobserwować, natomiast jej zakończeniem był spiczasty daszek.

Do wieży wchodziło się od południowej strony. Wejście było osłonięte drewnianym dachem, podobnie jak i cały ganek, który oplatał wieżę dookoła. Nieopodal wieży założono hodowlę bażantów, na które bardzo lubiono wówczas polować.
Oddanie wieży do użytku zbiegło się w czasie z ślubem córki Renarda – Marii i hrabiego Tschirsky. 2 października 1842 roku w przeddzień ślubu młoda para z rodziną oraz gośćmi udała się do wieży. Podczas oficjalnego poświęcenia i przy dźwiękach muzyki wciągnięto na wysokość 80 stóp szpicę na drewnianą wieżyczkę, na której zamontowana była mała ozdobna kula. Do jej wnętrza włożono pamiątki, wśród których znajdowały się m.in.: dwa talary, dokument poświęcenia budowli oraz spis dóbr hrabiowskich.
W 1902 roku w pobliżu wieży Ischl został odsłonięty pamiątkowy kamień, który miał przypominać o wizycie niemieckiego cesarza Wilhelma II i ustrzeleniu przez niego pięćdziesięciotysięcznej sztuki bażanta.

Widokówka z wieżą Ischl w tle. Początek XX wieku.
(źródło: fotopolska.eu).


Północna strona wieży, zdjęcie z lat 1920 - 1929.
(źródło: www.fotopolska.eu)



Wieża Ischl i jej wnętrze w 1987 roku.
(źródło: fotopolska.eu)



Jej kres położyła wojna. Co prawda wieża uniknęła bezpośredniego uszkodzenia na skutek przejścia przez Strzelce wojsk radzieckich, ale późniejsza władza również niewiele zrobiła by zadbać o zabytkowy budynek, który przez lata popadał w ruinę, niszczony zrębem czasu i działaniem wandali.

Z wieżą związana jest jeszcze jedna ciekawostka. Podobno wieża łączy się z pałacem w parku podziemnym tunelem, jednak informacja ta nie została potwierdzona. Mógł to być dawny tunel ucieczkowy z pałacu, albo sekretne przejście dla właścicieli.


Strzelecka wieża Ischl ("mysia wieża") - stan dzisiejszy. (zdjęcia zbiory własne)




Ściana wschodnia wieży, dobrze zachowane fragmenty tynku. 
(zbiory własne)



Południowa strona wieży.
Tutaj mieściło się główne wejście do jej wnętrza. Na ścianach widoczne otwory, w których osadzone były drewniane podpórki utrzymujące zadaszenie wejścia i ganku. Otwory te znajdują się na każdej ze ścian. Jak wyglądała okazała całość możemy zaobserwować na dawnych zdjęciach.
(zbiory własne)



Szczyt zachodniej ściany wieży. Dobrze widoczne pozostałości po drewnianej wieżyczce przez którą wchodziło się na taras widokowy.
(zbiory własne)



Okno w stylu gotyckim. Przypatrując się dokładniej możemy zaobserwować pozostałości wewnętrznego tynku.
(zbiory własne)










Zdjęcia z wnętrza, znalezione w internecie, robione w lipcu 2011 roku: http://szaryburek.blox.pl/2011/07/Wieza-Ischl.html





 

Tekst opublikowany po raz pierwszy na starym blogu (historian.bloog.pl) dnia 18. 07.2013  |  20:03





Bibliografia:

  1. Gaworski M., 700 lat właścicieli strzeleckiego zamku, Strzelce Opolskie 2007.

  2. Rudziński W., Koligacje Śląskie na tle historii rodziny Rudzińskich, Warszawa 1995.

  3. Smoleń S.,T., Strzelce Opolskie. Miasto i kościół na przełomie wieków, Strzelce Op. 2008.

  4. Smykała P., Kubik R., Hrabiowski kaprys [w:] Strzelec Opolski.

  5. Aus dem Chelmer Lande, 1928, nr 2.




Komentarze

Prześlij komentarz